‘Mijn vader beoefende de illusie, dat was zijn werkelijkheid.’

uit: Montagne & Zoon, De Bovenman, Cherry Duyns

Hoe vaak treed je op met je vader en je zoon? Zelden of nooit. Daarom was het een mooi verzoek van Yvonne van Doorn-Mousset en Hans Plomp om op 11 maart 2024 in het roemruchte kerkje van Ruigoord te gast te zijn in de reeks ‘Het woord in Ruigoord’. Samen met mijn vader – schrijver en filmmaker Cherry Duyns (1944) – en mijn zoon, de muzikant Django – aka Pale Puma  (1994) – gingen we aan de slag om een mooi programma samen te stellen, met als rode draad de thema’s familie en kunst.

In een tot onze aangename verrassing met publiek volgelopen kerk lazen mijn vader en ik fragmenten uit, onder andere, ‘De Bovenman’, ‘Afscheid’, ‘Ik bel je wel als ik dood ben, gesprekken met Armando’ en uit ‘Dertig, en nu?’, ‘Mijn opa de artiest’ en ‘Groeten uit Den Ilp’ (over Anton Heijboer). Tussendoor bracht Django op zijn Rickenbacker songs als ‘True blue vision’, ‘Cottage’ en ‘Lonely boy’.

Eén van de mooiste momenten op die magische plek in de Ruigoord kerk (er is daar een ‘Kosmisch Lek’) deed zich voor toen Django’s plectrum uit zijn hand vloog tijdens een heftig stukje gitaarspel. Ik stond vlakbij, raapte het stukje plastic op, gaf het aan en hij speelde naadloos door of er niks gebeurd was. Op een filmpje van dit moment zie je mijn vader op de achtergrond glimlachen; ook hij had deze korte interactie opgemerkt.

Er waren overigens in zekere zin vijf generaties op dat podium aanwezig, geen drie. Achter ons op het altaar stonden twee grote zwart-wit afdrukken – ooit voor Crossing Border gemaakt – met twee voorvaders: een jonglerende Gerry Montagne (mijn opa) en een ietwat nors kijkende sterke man, zichzelf noemende Anton Antipode (mijn overgrootvader).

Persoonlijk heb ik dit als één van de hoogtepunten in mijn bestaan ervaren; vooral door het gevoel dat er  tussen al die generaties een zichtbare en tegelijk onzichtbare verbinding loopt. In het geval van deze familie uit zich dat bijvoorbeeld in een soms onverklaarbaar verlangen om op te willen treden (als goochelaar, acrobaat, sterke man, schrijver, muzikant) en ook in een vrij specifiek gevoel voor melancholie, een blik op de dingen en mensen die voorbij gaan.

De ontvangst in Ruigoord was warm. Ik heb er ooit, dankzij Gerben Hellinga, met Hollandia twee voorstellingen mogen maken (‘Ouderdomsvlekken’ en ‘Dik, Abe, Johnny en Hansje’) en dit voelde als thuiskomen. Wellicht was dit een eenmalig gezamenlijk optreden, maar het was in elk geval uniek.

Of, zoals mijn grootvader, die vroeger de mensen naar binnen lokte voor zijn tent op de kermis, Studio Zeven, het zou zeggen:

Welkom in studio zeven, laatst reizend varietétheater van Europa… als u allemaal wat vooraan komt staan bij de trappen dan zal ik u het voltallige gezelschap hier buiten aan u voorstellen… sluit u aan voor die kassa dames en heren… bezoekt u studio zeven, al is het maar eens in uw leven.

DD, 12 maart 2024